De zeehondenredders uit Borkum

Jonny Böhm en Christian Fink

De twee zijn de Waddenjachtwachters van het grootste Oost-Friese eiland Borkum en hebben momenteel dienst. Omdat ‘de’ verwijst naar een zogenaamde ‘brulaap’, een zeehondenpup die door een verstoring blijkbaar het contact met zijn moeder heeft verloren. Als dit het geval is, dan zijn de zeehondenredders uit Borkum, Jonny Böhm en Christian Fink, gewild. En Norddeich? Dat is waar het is Zegelstation bewoner en zorgt voor de dieren die hulp nodig hebben.

Uitstekende omstandigheden

Als de zeehonden van eind mei tot half juli hun nakomelingen krijgen, is er sprake van een hausse op de stranden van Nedersaksen. Alleen al in 2020 werden er in het Waddengebied 2.621 jonge dieren geboren, en de trend is stijgend. De natuurlijke omstandigheden in het Nationaal Park Nedersaksische Waddenzee zijn uitstekend. Dat bleek begin dit jaar uit de geboorteakte van grijze zeehonden. Tijdens telvluchten werden 372 pasgeboren dieren geteld. Ter vergelijking: tien jaar geleden waren dat er nog maar veertig. En door het grote aantal geboorten kan het wel eens voorkomen dat een van de zeehonden- of grijze zeehondenpups mee gaat zwemmen met vakantiegangers of op het strand belandt.

In deze manden worden de zeehonden naar het station in Norddeich vervoerd

“Kijk alleen, raak niet aan”

Gelegen op de Werelderfgoedlijst van UNESCO bij het noordelijke strand van Borkum, aan de "Zeehondenbank", en nabij Hooge Hörn aan de oostkant van het eiland, kunnen inwoners en gasten van Borkum tot 200 van deze dieren en grijze zeehonden observeren. Trouw aan het motto ‘Gewoon kijken, niet aanraken’ is het betreden van de kwetsbare zandbank ten strengste verboden. Maar omdat het de afgelopen jaren zo dicht bij het bewoonde eiland is aangespoeld, blijven de zoogdieren populaire foto-onderwerpen vanaf het strand - en de kleintjes hebben de neiging er in te verdwalen. Bezorgde gasten ontdekken de kleine dieren, die bij de geboorte tussen de zeven en tien kilogram wegen, en slaan alarm bij Norddeich of bij de politie.

Niet elke kleine zeehond is een brul

De zeehonden genieten van een bad in de zon op de zeehondenbank

Dan komen de vrijwillige Waddenjachtwachters Jonny Böhm en Christian Fink in actie, die rapporten ontvangen van de instellingen. “De mensen uit Borkum nemen meestal rechtstreeks contact met ons op. “We kennen elkaar hier”, glimlacht Jonny Böhm. Soms alleen, soms samen rijden Fink en Böhm met hun terreinwagens langs het strand en gaan op zoek naar de gemelde babyzeehond - zoals vanmiddag het geval was. Het doelwit is het gebied rond het noodnummer 132. De speciaal opgeleide en getrainde Borkum-jagers verzorgen zieke, gewonde of in nood verkerende zeehonden of achtergelaten grijze zeehondenpups. Zoals in dit geval. De brulaap ligt alleen op de eindeloze uitgestrektheid van het strand van Borkum, vlakbij Hooge Hörn, zijn mogelijke thuis. Vakantiegangers hebben het gezien en de luide oproepen gehoord waaraan de jonge dieren hun naam ontlenen. Omdat het vanwege het 26 kilometer lange en enkele honderden meters brede zandstrand vrijwel onmogelijk is de exacte locatie te lokaliseren in geval van calamiteiten, waaronder ook dierenleed, zijn er ongeveer elke 500 meter noodoriëntatiesysteemzuilen (NOS) opgesteld. particulier initiatief. “Dit maakt het veel gemakkelijker om de kleinere dieren te vinden”, voegt Christian Fink toe. Op deze pijlers hebben de twee informatie genoteerd over wat te doen als er een dier wordt gevonden, evenals belangrijke telefoonnummers, zoals het zeehondenstation in Norddeich. Waar moet je op letten bij het vinden van een dier? “Niet alle kleine zeehonden zijn huilers. Normaal gesproken legt de moeder het jonge dier op het strand en gaat op zoek naar voedsel – dit kan wel zes uur duren. Een eenzaam jong dier wordt dan ten onrechte gezien als verlaten of als brulaap. Wanneer gevonden
Het is echter altijd belangrijk om zoveel mogelijk afstand te houden tot een zeehond, 300 meter is aan te raden. Raak het dier niet aan en bewaak het niet. Als jonge dieren naar mensen ruiken, worden ze door hun moeder afgewezen”, legt Fink uit. “Zoals we nu waarschijnlijk in dit geval hebben gedaan. “De welp lijkt erg uitgeput en maakt huilende geluiden. Het lijkt erop dat er geen sprake is van een blessure, maar we moeten hier aan de veilige kant blijven”, voegt Jonny Böhm toe. Voor het geval dat de twee Waddenjachtwachters altijd een of twee manden achterin de pick-up hebben staan. In zo'n mand worden de dieren naar de volgende veerboot vervoerd en vervolgens in Emden opgehaald door medewerkers van het zeehondenstation Norddeich. Daar worden ze weer verzorgd, voorbereid op het leven in het wild en na ongeveer zes weken vrijgelaten in het wild. Ook Christian Fink en Jonny Böhm zijn vaak betrokken bij de release. “Het is mooi om te zien wat er gebeurde met de jonge dieren die we hebben kunnen redden. Dit is een mooie bevestiging van ons werk”, zegt Böhm blij. “Maar eerst moeten we deze collega verschepen, de catamaran van 14.00 uur vertrekt zo.” Zeehonden behoren tot de grootste roofdieren in Duitsland en worden tot 1,70 meter lang en wegen, afhankelijk van het geslacht, 150 kilogram. Na een draagtijd van elf maanden wegen de jonge dieren bij de geboorte tot tien kilogram en kunnen ze volledig zwemmen. Al na vijf weken worden de jonge dieren alleen gelaten door hun moeder. Omdat ze zeer snel in gewicht toenemen, vooral in de vetmassa, groeien ze snel, wat het transport en het dragen vaak moeilijk maakt voor de twee zeehondenredders. In vrijheid ligt hun levensverwachting tussen de 20 en 35 jaar.